క్షుర ఖర్మ

‘ఎవరికీ తలవంచకు’ అన్న పల్నాటి పౌరుషం ఉగ్గుపాలతోనే విపరీతంగా వంటబట్టింది నాకు. చిన్ననాడే మొదలైన ఇగో ఇంతింతై వటుడింతై అన్నట్లు నాతోపాటే ఎదిగింది. అయితే, ఎంత జాగ్రత్తగా కాచికాపాడుతున్నా ఆ అహానికి నెలకోసారి చావుదెబ్బ తగులుతూనే ఉంటుంది. ఇష్టం లేకున్నా ఎందరు బార్బర్ల ముందు తలొంచుంటానో! అందుకే క్షవరం అంటే భలే చిరాకు నాకు. మంగలి వాళ్లంటే తగని కోపం కూడా.

నా చిన్నప్పుడు మంగలాయన ఇంటికే వచ్చి గెడ్డాలూ, క్షవరాలూ చేసెళ్లే పద్ధతి అమల్లో ఉండేది. మా ఆస్థాన క్షురకుడి పేరు రామకోటి. ప్రతి నెలా రెండో ఆదివారం ఉదయం పది గంటలకి గంట కొట్టినట్లు ఠంచనుగా దిగిపోయేవాడు – చేతిలో ఆయుధాల పెట్టెతో సహా. ఇంట్లోనుండి మావాళ్లు బలవంతంగా నన్ను వసారాలోకి గెంటేవాళ్లు. అక్కడ, రామకోటి కత్తులు నూరుతూ నాకేసి చూసి అదోలా నవ్వేవాడు. చంద్రబాబుని చూసి వైఎస్ నవ్వే నాగభూషణం నవ్వులా ఉండేదది. నన్నో కుర్చీలో కూలేసి కత్తి మెడమీదపెట్టి పని మొదలెట్టేవాడు. నేనేమో తల పైకెత్తి నిటారుగా ఉంచటానికి విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తుండేవాడిని. వెంటనే ఠపీమని నా నెత్తినోటి పీకి తలకాయని కిందకొంచేసేవాడు రామకోటి – తల కొట్టేయటం అంటే ఇదే. నాకు చాలా బోలెడు అవమానంగా అనిపించేది. ఎలాగో రోషం దిగమింగుతుంటే మరో సమస్య – రామకోటి చేతులు మెడమీద తగిలి ఎక్కడలేని చక్కిలిగింతలూ పుట్టుకొచ్చేవి. ఓ వంక తల వంచాల్సి వచ్చిందన్న కోపం, మరోవంక చక్కిలిగింతలు తెచ్చే నవ్వు, ఇంకోవంక ఇదంతా ఎవరన్నా చూస్తున్నారేమోనన్న పెనుభూతం – వెరసి నా పరిస్థితి హృదయవిదారకం. ఆ కితకితలకి నేనుగానీ కదిలానంటే ‘కదలకండి బాబూ. మెడ తెగుద్ది’ అని హెచ్చరికో, బెదిరింపో అర్ధం కాని స్వరంతో అదిలించేవాడు. పుండుమీద కారం అద్దినట్లు, ‘నాకు ఫలానా రకం క్రాపు కావాలీ’ అనడిగితే రామకోటి కచ్చితంగా దానికి వ్యతిరేకంగా చేసేవాడు. ఏళ్లుగా ఎరిగినవాడు కావటంవల్ల ఇంట్లో ఓటర్ల మద్దతూ అతనికే. చేసేది లేక, తలొంచుకుని గింగరాలు తిరుగుతూ నేలకొరిగిపోతున్న నా ఉంగరాల జుత్తుకేసి నిస్సహాయంగా చూస్తూ ఉండిపోయేవాడిని.

కాస్త పెద్దయ్యాక రామకోటిదగ్గర క్షవరం చేయించుకోనని మొండికేసి బార్బరు షాపుకెళ్లటం మొదలెట్టాను. వీళ్లయితే కొత్తవాడినని కాస్త గౌరవం ఇస్తారని చిన్న ఆశ. ఇక్కడ పరిస్థితి చాలావరకూ మెరుగ్గానే ఉండేది. రామకోటికున్నంత చనువు లేకపోవటంతో ఈ బార్బర్లు మరీ బార్బేరియన్లలా మీదపడి గొరిగేయకుండా కాస్త నా ఇష్టాఇష్టాలు కనుక్కుని క్రాపు చేసేవాళ్లు. అయితే వీళ్లూ తల నిటారుగా పెట్టనిచ్చేవాళ్లు కాదు.

మద్రాసులో పైచదువులకెళ్లాక నా క్షవర కష్టాలు మరో రూపం దాల్చాయి. తమళ మంగలులు నేనోటి చెబితే మరో రకంగా అర్ధం చేసుకుని ఏదేదో చేసేసేవాళ్లు. ఆరు నెలలపాటు వాళ్లతో వేగాక ఎలాగో ఒక తెలుగు తెలిసిన క్షురకుడిని వెదికి పట్టుకున్నాను. ఈయనతో ఇంకో రకం కష్టాలు. తమిళమో తెలుగో అర్ధం కాని భాష ఈయనది. ‘సారు వాడికి ఎంద మాదిరి కావాలీ దినం’ అని మొదలు పెట్టేవాడు. నెలకో రకం క్రాపు చేయించుకునే అల్ట్రా మోడర్న్ కుర్రాడ్ని కాదు నేను. ‘పోయిన సారి చేసినట్లే చెయ్యి’ అంటే అదెలాగో అతనికి గుర్తుండేది కాదు. అతనికర్ధమయ్యే తెలుగులో నానా తిప్పలు పడి అదెలాగో వివరించేసరికి తాతలు దిగొచ్చేవాళ్లు. మొత్తానికెలాగో పని మొదలు పెట్టేవాడు. తర్వాత గంటపాటు నా బుర్ర తినేవాడు – తన తెలుగు పాండిత్యాన్ని ప్రదర్శిస్తూ. ‘మొన్న మాంబళం పూడ్చినాను సార్. అంగె, ఒరు షాప్పులో గుస్పూని (ఖుష్బూ) సూస్తిని.. అంద పొణ్ణు నాకు నిండా పట్టును…’ ఇలా ఉంటుంది అతని గోల. ఆ గోలకి, నెల గడిచి మళ్లీ క్రాపుకెళ్లే రోజు దగ్గరపడేకొద్దీ నాకు గంగవెర్రులెత్తినట్లుండేది. కొన్నాళ్లకి – ఎప్పుడూ వెళుతుండటంతో ఇతనికీ చనువెక్కువైపోయి నా జుట్టుతో ప్రయోగాలు మొదలెట్టాడు. ‘మిలటరీ కటింగ్ సేస్తుమా? రజనీ మాదిరి సేస్తుమా?’ అనడిగి నే చెప్పేది వినకుండా అతనికి తోచిందే చేసేసేవాడు. అయినా వేరే దారిలేక మద్రాసులో ఉన్నన్నాళ్లూ ఇతనికే తలొంచాను.

అమెరికా వచ్చాక క్రాపు కష్టాలు మరింత పెరిగాయి. ఇక్కడ ఎక్కడ చూసినా చైనీస్ క్షురకులే. అందునా ఆడవాళ్లే ఎక్కువ. వాళ్లు మామూలుగానే మనమొకటి చెబితే మరోటి అర్ధం చేసుకునే రకాలు. ఇక క్షవరం విషయంలో ఎక్కువ తక్కువలు మాట్లాడితే ఏం చేస్తారో వాళ్లకే తెలియదు. ఆ మధ్యోసారి ఓ క్షురకమ్మ నా మెడ మీద కత్తి పెట్టి సెల్ ఫోన్లో వాళ్లాయనతో తగువేసుకుంది. ఆ చైనీస్ గోలలో నాకర్ధమయిందల్లా ‘ఐ కిల్ యు’ అనే మాట మాత్రమే. దెబ్బకి, క్షురకదుర్గ ఫోన్ పెట్టేసేదాకా ప్రాణాలు అరచేతిలో పెట్టుకుని గజగజ వణుకుతూ కూర్చున్నాను.  మరోసారి How’d you like? అన్న ప్రశ్నకి మీడియం అని చెబితే ఆవిడ గుండు గీసినంతపని చేసేసింది. ‘మీడియం’ అనేది absolute value కాకపోవటం సమస్యైపోయిందన్నమాట. ఏదైతేనేం, వీళ్లు కూడా తాము ముందుగానే నిర్ణయించుకున్న ప్రకారమే మనకి కత్తిరించేస్తారు కానీ, మన ఇష్టాఇష్టాలని పట్టించుకోరని నా నమ్మకం. వీళ్ల ధాటికి నా హెయిర్ స్టయిల్ నెలకోరకంగా మారిపోతుంటుంది. నచ్చినా నచ్చకపోయినా తల వంచటం మాత్రం తప్పటం లేదు. కొంతకాలంగా ఆడాళ్లని, బట్టతల బాబుల్ని చూసినప్పుడల్లా అనిపిస్తుంది, ‘ఆహా. ఎంత అదృష్టవంతులు? ఎవరికీ తల వంచే అవసరం లేదు కదా వీళ్లకి’ అని. అంతకన్నా ఏం చేస్తాం? ఈ జన్మకింతే.