చిల్లీ ఫెలో

నా గురించి అంతగా తెలీనివారు, ఆసక్తున్నవారు తెలుసుకోవలసిన ముఖ్యమైన విషయం ఒకటుంది. ఏ విందు సమావేశంలోనో మీరు నాకెదురైతే, ‘ఫలానా కూర కారంగా ఉందా’ అని మాత్రం నన్నడక్కండి. ఆ విషయంలో నా అభిప్రాయమ్మీద ఆధారపడి నిర్ణయాలు తీసుకుంటే ఆనక తీరుబడిగా కళ్ల నీళ్లు పెట్టుకోవలసి రావచ్చు. టామ్ హార్నెస్ అనబడే నా తెల్ల తోలు సహోద్యోగికి ఈ మధ్యనే ఆ అనుభవమయింది – ఓ భారతీయ రెస్టారంట్‌లో.

‘Is it spicy?’. ఎర్రెర్రగా, చూడగానే నోరూరిస్తున్న పండు మిరపకాయ పచ్చడి చూపిస్తూ అతనడిగిన ప్రశ్న.

‘Nope. Not at all’, నా సమాధానం.

మరుసటి సన్నివేశంలో టామ్ హార్నెస్ కాస్తా టామ్ ఫర్నేస్‌గా మారిపోయి పొగలు, సెగలు కక్కుతున్నాడు. సంగతేమిటని ఆరా తీసిన మరో సహోద్యోగి, నా గురించి కాస్త ఎక్కువ తెలిసినవాడు, టామ్‌కేసి జాలిగా చూస్తూ చెప్పాడు:

‘Man, you asked the wrong guy’

* * * * * * * *

పండు మిరప పంటకి ప్రసిద్ధి చెందిన ప్రాంతంలో పుట్టి పెరగటం వల్ల కావచ్చు, గొడ్డు కారం పంచదారలా అనిపించటం నాకు మామూలు విషయం. మిరపకాయ కనిపిస్తే నోరూరడం నా సహజ గుణం. నా దృష్టిలో కారం కలవని వంటకం వంటకమే కాదు. నా వరకూ, పంచ భక్ష్య పరమాన్నాలైనా పచ్చడన్నం ముందు బలాదూరే. ఆంధ్రాలో ఉన్నా, అమెరికాలో ఉన్నా – ఆవకాయో, అల్లం పచ్చడో, అధమం గన్ పౌడర్ అనబడే కారప్పొడో లేనిదే ఏ పూటా నాకు ముద్ద దిగదు. సమయానికి పచ్చళ్లేవీ అందుబాట్లో లేకపోతే నాలుగైదు పచ్చి మిరపకాయలన్నా పళ్లెంలో పడాల్సిందే. పెరుగన్నంలో పచ్చి మిరపకాయ నంజుకోవటం నాకతి ప్రీతిపాత్రం. మొత్తమ్మీద చెప్పొచ్చేదేమంటే, కారం ఘాటు నాకు పెద్ద విషయం కాదు. ఈ విషయంలో నన్ను మించినవాడు ఇప్పటిదాకా ఒకే ఒక్కడు తగిలాడు. అతనో ఆర్మేనియా దేశస్థుడు. మా పల్నాడు లాగానే అతని ప్రాంతమూ ఘాటదిరిపోయే పండు మిర్చి పంటకి పేరెన్నికగన్నదట. ఓ సారి మా ఇద్దరికీ మధ్య హోరాహోరీగా జరిగిన ఘాటు తినే పోటీలో చివరాఖరికి నేనోడిపోయాను. అతనొక్కడ్నీ తీసేస్తే, అలాంటి పోటీల్లో నాకు ఎదురే లేకుండా లేదనుకోండి (పోటీలంటే ఏవో నిజం పందాలనుకునేరు. ఇవి ఇళ్లలోనో, రెస్టారంట్లలోనో జరిగే స్నేహపూర్వక పోటీలు మాత్రమే)

పై సొంతడబ్బాని సంక్షిప్తీకరించి ఒక్క ముక్కలో చెప్పాలంటే – కారం విషయంలో నేనో ఎక్స్‌ట్రీమిస్టుని. తీపి విషయంలో మరో ఎక్‌ట్రీమిస్టుని. మిరపకాయలు కనిపిస్తే నా నోరూరటం ఎంత ఆటోమేటిక్‌గా జరిగిపోతుందో, స్వీట్లు కళ్లబడితే కడుపులో దేవటం అంతే సహజంగా జరిగిపోతుంది. జిలేబీ, లడ్డు, కేక్, ఇతరత్రా సవాలక్ష స్వీట్లలో నాకు నచ్చేదంటూ ఏదీ లేదు. పైపెచ్చు అవి చూస్తేనే వెగటేస్తుంది – తినకుండానే. నాకధికారం ఉంటే తీపిని సమాజం నుండి బహిష్కరిస్తాను. అవకాశం ఉంటే దాన్నీ సృష్టి నుండే వెలి వేస్తాను. స్వీట్లనేవి సైతానుకి ప్రతి రూపాలని నా నమ్మకం. అమెరికా వచ్చాక ఆ నమ్మకం మరింత బలపడిపోయింది. ఇక్కడ ఎక్కడ చూసినా స్వీట్లేనాయె! బ్రేక్‌ఫాస్ట్‌కీ స్వీట్లే తినేవాళ్లని ఏమనాలి? ఆ డోనట్లేమిటో, వాటికి ఆల్రెడీ ఉన్న తీపి చాలనట్లు పైన అంత మందాన పంచదార పాకం లేపనంలా పూయటమేంటో, వీళ్లవి లొట్టలేసుకుంటూ ఆవురావురుమని ఆరగించటమేంటో! డోనట్ల వ్యాపారం చెయ్యటానికి చైన్లకి చైన్లే ఉన్నాయి కదా, వాళ్లలో ఒక్కరన్నా నాలాంటోళ్ల కోసం హాలోపినో డోనట్లు చెయ్యకపోతారా అని ఇన్నేళ్లుగా ఆశగా ఎదురుచూపులు చూస్తున్నా – ఒక్కరికన్నా ఆ ఆలోచనొస్తే ఒట్టు.

పచ్చళ్లలంటే ఇష్టమని చెప్పాను కదా. పికిల్ అన్న మాట వినిపిస్తేనే నా నోరూరిపోతుందన్నమాట. ఆంధ్రావాళ్లు పచ్చగడ్డితో సహా కనపడ్డ ప్రతిదానితోనూ అలవోకగా పచ్చళ్లు పట్టి పారేస్తారన్నది పెద్ద రహస్యం కాదు కదా. వాటన్నిట్లో దేని టేస్టు దానిదే ఐనా నా వరకూ పచ్చళ్లలో కింగ్ అల్లం పచ్చడి (లోకో భిన్న రుచిః కాబట్టి, ముందు వాక్యంతో మీరు ఏకీభవించాలనేం లేదు). అల్లం అంటే అలాంటిలాంటి అల్లాటప్పా అల్లం కాదు, మాఁవిడల్లం. అల్లప్పచ్చడి తర్వాతి స్థానం ఆవకాయది. మామిడికాయతో పలు రకాల పచ్చళ్లు పట్టినా వాటిలో ఆవకాయ రుచి మరి దేనికీ రాదు (దీంతో మాత్రం మీరంతా ఏకీభవించి తీరాల్సిందే). మామిడికాయతో ఆవకాయైనా, మరే కాయైనా పడితే గిడితే తెలుగిళ్లలోనే పట్టాలని నాకు అనుభవపూర్వకంగా రుజువైన రోజొకటుంది.

నేను బ్యాచిలర్‌గా ఉన్న రోజుల్లో ఓ సారి .. నాకో కొత్త రూమ్మేటుడు లభించాడు (‘దాపురించాడు’ అనటం సమంజసం. ఎందుకనేదీ చివర్లో అర్ధమవుద్ది). అతను గుజరాతీయుడు. ఇండియా నుండి ఆవాళే వచ్చి దిగాడు. అతను పెట్టెలు తెరిచి సామాన్లొక్కోటే బయటికి తీస్తుండగా నా కళ్లబడిందది – ఎర్రగా మెరిసిపోతూ ఓ పచ్చడి సీసా. ఇంకేముంది, నా నోరు నయాగరా జలపాతమయింది. అప్పటికి నా దగ్గరున్న పచ్చళ్ల స్టాక్ ఐపోయి చాన్నాళ్లే అయింది. రోజుకి ముప్పూటలా అవే తింటే ఐపోకేం చేస్తాయి? నాకేమో రామోజీగారి పచ్చళ్లతో సహా మరే ఇతర వ్యాపార పచ్చళ్లూ రుచించవాయె. ఎంతైనా ఇంటి పచ్చళ్ల రుచే వేరు. సో, రూమ్మేటుడు పెట్టె తెరవగానే నా కళ్లు మిరుమిట్లుగొలిపాయి. పౌరాణిక సినిమాల్లో దేవుళ్ల తలకాయల వెనకుండే వెలుగులాంటిదేదో ఆ పచ్చడి సీసా చుట్టూ ఆవరించి కనిపించింది. చూస్తుండగానే అది విశ్వరూపం ధరించినట్లు అలా అలా పెరిగిపోతూ గదినంతా ఆక్రమించింది. ఆ దృశ్యాన్ని ఎలివేట్ చేస్తూ నేపధ్యంలో మంద్ర స్థాయిలో సంగీతం సైతం వినిపించింది. అవి గుడి గంటలా, చర్చ్ బెల్సా? ఏమో. ఏవైతేనేం, ఎదురుగా అభయ హస్తంతో భారీ పరిమాణంలో పచ్చడి సీసా. ఆ క్షణమే ఆ కొంగ్రొత్త రూమ్మేటుడికి నా అనుంగు మిత్రుడిగా పదోన్నతి లభించింది.

నయాగరా వరదల్లో మా ఇల్లు కొట్టుకుపోకముందే రూమ్మేటుడు విషయం గ్రహించాడు. ఆ రాత్రి సపర్ సమయంలో పచ్చడి ఆఫర్ చేశాడు. నవనవలాడే మామిడి పచ్చడి-ట. చూట్టానికది ఆంధ్రా స్టైల్ ఆవకాయలా అగుపడలేదు. ఆ ఘుమఘుమలాడే వాసనా లేదు. అయితే ఆకారమేదైతేనేం, వాసన లేకుంటేనేం, పచ్చడన్నాక పచ్చడే. మొత్తానికి, మ్యాంగో పికిల్ అన్నమాట వినగానే నయాగరా మరింత ఉధృతరూపం దాల్చింది. ఆలస్యం చెయ్యకుండా, ఆబగా ఆ పచ్చడేసుకుని వేడి వేడి అన్నంలో కలుపుకుని ఎర్రెర్రటి ముద్దొకటి తీసుకుని నోట్లో పెట్టుకున్నాను. నా కళ్లు అరమోడ్పులవుతుండగా, నాలుక మీది రుచి గ్రంధులు ఉత్తేజితమై పనిలోకి దిగాయి. న్యూరల్ నెట్‌వర్క్ ఆఘమేఘాల మీద గుజరాతీ ఆవకాయ రుచిని క్రోడీకరించి మెదడుకి చేరేసింది. మరుక్షణం ..

కెవ్వ్ .. ఆ నీరవ నిశ్శబ్ద నిశీధిలో, ప్రశాంతతకు ఆలవాలమైన మా కమ్యూనిటీ పేరు ప్రతిష్టల్ని పటాపంచలు చేస్తూ ప్రతిధ్వనించిందో పెను కేక. నయ వంచన .. నయా వంచన. పచ్చడి పేరిట పచ్చి దగా. అనుంగు మిత్రుడు ఆగర్భ శత్రువైన క్షణం.

అది పచ్చడా! థూ. పేరు వినీ, రంగు చూసీ దారుణాతిదారుణంగా మోసపోయాను. మ్యాంగో జామ్‌లా ఉందది – తట్టుకోలేనంత తియ్యగా. యాక్క్. రెండు గ్లాసులు నీళ్లు తాగితే తప్ప వికారం తగ్గలేదు.

అప్పట్నుండీ గుజరాతీ పచ్చళ్లంటే నాకు అదుర్స్.