ఒక ఉద్యమం, పది అబద్ధాలు – 1

ప్రాంతీయ అసమానతల నెపంతో విద్వేషాలు రెచ్చగొట్టి తెలుగు జాతిని రెండుగా చీల్చి పబ్బం గడుపుకోజూస్తున్న దొంగ నాయకుల పన్నాగాలకు నేడు ఆంధ్రప్రదేశ్ బలిపీఠమ్మీద నిలబడి బెదురు చూపులు చూస్తుంది. ‘ఆంధ్రావాలే భాగో’ దగ్గర మొదలై ‘మాకెదురాడిన వారి నాలుకలు తెగ్గోస్తాం’ అనేదాకా, ఓ పార్లమెంటు సభ్యుడి తలకే వెలకట్టే దాకా, ‘రాజధాని నుండి ముప్పై లక్షల మంది ఆంధ్రా ప్రాంతీయులని పారదోలతాం’, ‘సంక్రాంతికి ఊర్లకి వెళ్లినవారిని తిరిగి రానీయం’ అంటూ పెట్రేగిపోయేదాకా వచ్చింది వేర్పాటువాదుల విచ్చలవిడితనం. ఆ క్రమంలో వాళ్లు తెలంగాణ తాలిబాన్లుగా రూపాంతరం చెంది హైదరాబాదులో సాగించిన, సాగిస్తున్న అరాచకం తాజా పరిణామం. స్వకార్యాలు చక్కబెట్టుకునే దురాలోచనతో ‘ఆంధ్రోళ్లు దోపిడీదార్లు’ అంటూ విద్యార్ధుల ముసుగులోని తెలబాన్లు, మేధావుల పేరుతో వారిని రెచ్చగొడుతున్న ప్రబుద్ధులూ, వీరందరి వెనకున్న రాజకీయ నాయకులూ సాగిస్తున్న దుష్ప్రచారానికి అడ్డూ అదుపూ లేకుండా పోయింది. వేర్పాటువాదుల దాడుల భయంతోనో, మరే ఇతర వ్యాపార కారణాలతోనో రాష్ట్రంలో మెయిన్‌స్ట్రీమ్ మీడియా సైతం వేర్పాటువాదానికి ఊతమిచ్చే వార్తలకి ఇస్తున్న ప్రాధాన్యత వారు ప్రచారం చేస్తున్న అవాస్తవాలనీ, అబద్ధాలనీ ఎండగట్టటానికి ఇవ్వకపోవటం శోచనీయం. ఈ పరిస్థితుల్లో నిజానిజాల నిగ్గుదేల్చే బాధ్యత మనలాంటివారు తీసుకోవలసిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది.

‘తెలంగాణవాసులు అమాయకులు. అదే అలుసుగా ఆంధ్రోళ్లు వాళ్లని దోచుకుంటున్నారు’ అన్నది వేర్పాటువాదుల ప్రధాన ఆరోపణ. అందులో కొంత నిజముండకపోలేదు – తెలంగాణవాసుల అమాయకత్వం వరకూ. ఆ అమాయకత్వం మూలానే ఇంటి దొంగల మాటలు గుడ్డిగా నమ్మేసి సాటి తెలుగువారిపై అకారణ ద్వేషం పెంచుకుంటున్నారు ఎందరో తెలంగాణ ప్రజలు. అటువంటివారికి అసలు విషయాలు వివరించి వేర్పాటువాదుల గోబెల్స్ దుష్ప్రచారాన్ని ఎదుర్కోవటానికి ఉద్దేశించినది ఈ సుదీర్ఘ వ్యాసం. దీనికి ప్రేరణ విజయ్ కట్టా గారి ఆంగ్ల టపా (విజయ్ కట్టా టపాకి మూలాధారమైన అజ్ఞాత అభిమాని టపాలు ఇక్కడ)

గత దశాబ్దంలో వేర్పాటువాదులు విస్తారంగా ప్రచారంలోకి తీసుకొచ్చిన కొన్ని అబద్ధాలు, వాటికి సంబంధించిన అసలు నిజాలు – కింద. ఇవన్నీ చదవండి, మరో పదుగురితో చదివించండి. నిజమేమిటో అర్ధం చేసుకోండి, మరింతమందికి వివరించండి. ఆ పని చేయటానికి మీరు తెలంగాణవాసులా, కోస్తాంధ్రవాసులా లేక సీమవాసులా అన్నదానితో సంబంధం లేదు. మీ ప్రాంతమేదైనా, రాజకీయ రాబందుల స్వార్ద నాటకాలకి తెలుగుజాతి బలి కాకూడదని కోరుకునేవారైతే చాలు.

మరో మాట – ఈ వ్యాసం ఉద్దేశం వేర్పాటువాదుల ఆరోపణల అంతుచూడటం. ఇది రాష్ట్రం విడిపోవాలా వద్దా అన్నది తేల్చే వ్యాసం కాదు. తెలంగాణవాసులపై కోపతాపాలు వ్యక్తం చేసే ప్రయత్నం అసలే కాదు. వేర్పాటు పేరుతో ఉచితానుచితాలు మరిచి ఓ ప్రాంతంవారిపై కొందరు చేస్తున్న దుష్ప్రచారాన్ని అడ్డుకునే ప్రయత్నం మాత్రమే.  నా వ్యాసంలో పేర్కొనే విషయాలకి సంబంధించి ఏవైనా సవరణలు, వివరణలు ఉంటే ఆధారాలతో సహా తెలియజేస్తే తప్పులు దిద్దుకోవటానికి సిద్ధం. అంతకు మించి, దీనిపై జరిగే చర్చలో నేను పాల్గొనను. ఒకరినొకరు రెచ్చగొట్టుకునే వ్యాఖ్యలు రాయవద్దని మనవి. వ్యాఖ్యల్లో ‘జై తెలంగాణ’, ‘జై ఆంధ్రా’ వంటి నినాదాలు చేస్తే తొలగించబడతాయి.

ఒకటో అబద్ధం:

తెలంగాణలో ఉన్న 10 జిల్లాల్లో 7 వెనకబడి ఉండగా, రాయలసీమ 4 జిల్లాల్లో 1 జిల్లా, కోస్తాంధ్ర 9 జిల్లాల్లో 3 మాత్రమే వెనకబడ్డాయి. వెనకబడ్డ జిల్లాలు తెలంగాణలో 70% కాగా రాయలసీమలో 25% మరియు కోస్తాంధ్రలో 33% మాత్రమే.

ఇదీ నిజం:

తెలంగాణ జిల్లాలు: ఆదిలాబాద్, కరీంనగర్, నిజామాబాద్, వరంగల్, ఖమ్మం, మెదక్, రంగారెడ్డి, నల్గొండ, మహబూబ్‌నగర్, హైదరాబాద్. వీటిలో హైదరాబాద్, మెదక్, రంగారెడ్డి, నిజామాబాద్, కరీంనగర్, ఖమ్మం వెనకబడ్డ జిల్లాల లెక్కలోకి రావు. నిజంగా వెనకపడ్డవి ఆదిలాబాద్, వరంగల్, నల్గొండ మరియు మహబూబ్‌నగర్ మాత్రమే. అనగా నాలుగు జిల్లాలే. మిరి మిగిలిన మూడూ ఏవి?

రాయలసీమ జిల్లాలు: కర్నూలు, కడప, చిత్తూరు, అనంతపురం. వీటిలో చిత్తూరులో కొన్ని ప్రాంతాలూ, కడప జిల్లా పూర్తిగానూ వెనకబడ్డ ప్రాంతాలు. ఇక అనంతపురం జిల్లా రాష్ట్రంలోనే అత్యంత వెనకబడ్డ ప్రాంతం. వేర్పాటువాదుల లెక్కన మాత్రం రాయలసీమ మూడు జిల్లాల్లో జరిగేది రతనాల సాగే!

కోస్తాంధ్ర జిల్లాలు: నెల్లూరు, ప్రకాశం, గుంటూరు, కృష్ణా, పశ్చిమ గోదావరి, తూర్పు గోదావరి, విశాఖపట్నం, విజయనగరం, శ్రీకాకుళం. వీటిలో విజయనగరం, విశాఖపట్నం (వైజాగ్ సిటీ మినహాయించి), గుంటూరు జిల్లాలో పల్నాడు ప్రాంతం, ప్రకాశం జిల్లా మొత్తం, గోదావరిలో మన్యం పాంతం, శ్రీకాకుళం జిల్లా మొత్తం, కృష్ణా జిల్లా పశ్చిమ ప్రాంతం వెనుకబడ్డ ప్రాంతాలు. ఉన్న తొమ్మిది జిల్లాల్లో మూడు పూర్తిగానూ, మరో నాలుగు పాక్షికంగానూ వెనకబడే ఉండగా కోస్తాంధ్ర అభివృద్ధిని తట్టుకోలేక అల్లాడిపోతుందనేది వేర్పాటువాదుల ప్రచారం!

ఇక్కడ కనిపిస్తుందంతా – వెనకబాటుదనం పేరుతో వేర్పాటువాదులు నోటికొచ్చినట్లు చెబుతున్న అంకెలే. తెలంగాణ, కోస్తాంధ్ర, రాయలసీమల్లో వెనకబడ్డ ప్రాంతాల శాతాలు ఎంతెంత? మీరే తేల్చుకోండి.

‘వెనకబాటుదనం’ గురించిన మరో ఆసక్తికరమైన విషయం. 2001 జనాభా లెక్కల ఆధారంగా రెండేళ్ల కిందట జరిగిన నియోజకవర్గాల పునర్విభజనలో కోస్తాంధ్ర, రాయలసీమ ప్రాంతాల్లో పదమూడు అసెంబ్లీ సీట్లు గల్లంతవగా తెలంగాణ ప్రాంతంలో (ముఖ్యంగా హైదరాబాదు చుట్టుపక్కల) అవే సంఖ్యలో అసెంబ్లీ సీట్లు పెరిగాయి. కోస్తాంధ్ర, రాయలసీమ ప్రాంతాల నుండి రాజధానికి వలసలు పెరిగిపోవటం దీనిక్కారణం. అభివృద్ధి ఉన్నచోటే అవకాశాలు అధికంగా ఉంటాయనీ, అవకాశాలున్న చోటికే వలసలు వెల్లువెత్తుతాయనీ అర్ధం చేసుకోటానికి అర్ధశాస్త్రాన్ని ఔపోసన పట్టనవసరం లేదు.

రాష్ట్రంలో నిజమైన అభివృద్ధి ఏదన్నా ఉందంటే అది తెలంగాణకి గుండెకాయ వంటి హైదరాబాదులోనూ, ఆ మహానగరం చుట్టుపక్కలా మాత్రమే కేంద్రీకృతమయ్యింది. ఉమ్మడి ఆంధ్రప్రదేశ్‌గా నలభై రెండు మంది పార్లమెంటు సభ్యుల బలంతో గత యాభయ్యేళ్లలో కేంద్రం నుండి మంజూరు చేయించుకున్న ప్రాజెక్టులు, ఇతరత్రా మరెన్నో సదుపాయాలు తెలంగాణ ప్రాంతంలోనే కుప్పపోయటం దీనిక్కారణం. వాటిలో కొన్ని: బిహెచ్ఇఎల్, ఈసీఐఎల్, ఎన్ఐఎన్, డిఆర్‌డివో ప్రయోగశాల, దక్షిణ మధ్య రైల్వే, సెంట్రల్ యూనివర్సిటీ, ఐఐటీ, ఐఎస్‌బి, రీజినల్ ఇంజినీరింగ్ కాలేజ్ (వరంగల్), హైటెక్ సిటీ, ఇంటర్నేషనల్ ఎయిర్‌పోర్ట్. ఈ జాబితాకి అంతులేదు.

‘హైదరాబాద్ యాభయ్యేళ్ల కిందటే అభివృద్ధి చెందిన ప్రాంతం, కొత్తగా వచ్చిన అభివృద్ధేమీ లేదక్కడ’ అనే మహానుభావులు ఉన్నారు. ‘1937 ప్రాంతంలో అప్పటి నిజాం ఉస్మాన్ ఆలీ ఖాన్ ప్రపంచంలోనే అత్యంత ధనికుడుగా పేరొందాడు. ఇది చాలదా అప్పట్లోనే తెలంగాణ ఎంత సంపన్న ప్రాంతమో చెప్పటానికి’ అనేది తమ వితండవాదనకి సమర్ధనగా వారు చూపే హాస్యాస్పద కారణం. ఒక్కడి సంపద ఓ ప్రాంత సౌభాగ్యం మొత్తానికీ టోకు సూచికైతే అంతర్జాతీయంగా అపర కుబేరుల జాబితాలో పైస్థానాలు అలంకరించిన అంబానీలని చూపి భారత దేశం ప్రపంచంలోనే అత్యంత సంపన్న దేశాల్లో ఒకటి అనాల్సిందే!

మరో పక్క – కోస్తాంధ్రలోనైనా, రాయలసీమలోనైనా గడచిన యాభయ్యేళ్లలో ప్రభుత్వం నెలకొల్పిన చెప్పుకోదగ్గ ప్రాజెక్టులు కానీ పరిశ్రమలు కానీ ఒక్కటీ లేవు – కొనప్రాణంతో కొట్టుకులాడుతున్న విశాఖ ఉక్కు ఫ్యాక్టరీ మినహా. నౌకాశ్రయం ఉన్నదన్న కారణంతోనే ఆ ఒక్కటీ దక్కింది తప్ప; హైదరాబాద్ సముద్రం ఒడ్డున ఉండుంటే ఉక్కు ఫ్యాక్టరీ సైతం తెలంగాణలోనే నెలకొల్పబడేదనటం అతిశయోక్తి కాదు. రాష్ట్రానికి గుంటూరు విద్యాకేంద్రం, విజయవాడ వాణిజ్యకేంద్రం అనేవి ఒకప్పటి మాటలు. ఇప్పుడా రెండు హోదాలూ హైదరాబాదుకే దఖలు పడ్డాయి. ఏ అభివృద్ధికి సూచికలివి? అప్పటికీ ఇప్పటికీ కోస్తాంధ్ర వ్యవసాయాధారితమే. కొత్తగా వచ్చిన అభివృద్ధేమిటి? ఓ ఏడాది వరదలకి అతలాకుతలమైనా, మరుసటేడాది నీళ్లు లేక పంటలు ఎండిపోయినా కోస్తాంధ్ర రైతులు కన్నీళ్లు దిగమింగారే తప్ప వేర్పాటువాద పల్లవందుకోలేదే. రమారమి వెయ్యి కిలోమీటర్ల పొడుగున దేశంలోనే రెండవ పొడవైన తీరప్రాంతమున్నా, అంతర్జాతీయ జలాలకి అతి సమీపంలో ఉండి నౌకా రవాణాకి అత్యంత అనువుగా ఉన్నా కోస్తాంధ్ర ప్రాంతంలో అంతర్జాతీయ స్థాయి ఓడరేవులెన్ని? ఈ విషయంలో గుజరాత్‌తో పోటీ పడాల్సిన తమ ప్రాంతం అంతగా వెనకబడిపోటానికి ‘పాలకులు హైదరాబాదుపైనా, దాని పరిసర తెలంగాణ ప్రాంతాల పైనా చూపిన ప్రేమ తమపై చూపకపోవటమే కారణం’ అంటూ కోస్తాంధ్రవాసులు విడిపోతామనలేదేం? ఇక రాయలసీమ – రాష్ట్రానికి అత్యధిక కాలం ఇక్కడివారే ముఖ్యమంత్రులుగా వెలిగిపోయినా ఈ ప్రాంతం యాభయ్యేళ్లుగా రాళ్ల సీమే, బీళ్ల సీమే. మరి పౌరుషాల సీమ ప్రజ తమ నిర్భాగ్యానికి పొరుగువారిని నిందించటం లేదే.

కల్లబొల్లి కబుర్లోపక్క, కళ్లెదురుగా ఉన్న నిజాలో పక్క. ఆలోచించండి – గత అర్ధ శతాబ్దిలో ఏ ప్రాంతంలో ఎక్కువ అభివృద్ధి జరిగిందో.

(సశేషం)