కొక్కొరోకో

భారతీయుల ఆహారపుటలవాట్ల గురించి మా కెఫటేరియాలో పనిచేసే మెక్సికన్ వంటవాడికో ధర్మసందేహం వచ్చిందోసారి. అతని పేరు ఎన్రికే. సిలికాన్ వ్యాలీ లోని అన్ని ఐటి సంస్థల్లా నేను పనిచేసే కంపెనీలోనూ ‘దేశీగాళ్ల’ సంఖ్య ఎక్కువే. దానితో ఎన్రికే కి నాలాంటి భారతీయ గెస్టులు కొత్త కాదు. ఎన్నాళ్లుగా ఉగ్గబట్టుకునున్నాడో కానీ, ఒకానొక మధ్యాహ్నం లంచ్ సమయంలో అదను చూసుకుని నన్నడిగేశాడు.

‘అమిగో, మీ ఇండియన్స్ కోసం వంటకాలు కస్టమైజ్ చేసేసరికి నా దుంపతెగిపోతుంది. కొందరు కేవలం శాకాహారులు, కొందరేమో మాంసాహారులు. మాంసాహారుల్లో చాలామంది బీఫ్ తినరు. కొందరికి బీఫ్ అయితే ఓకే కానీ పోర్క్ పడదు. ఇంకొందరికి గుడ్డు కూడా మాంసాహారం కిందనే లెక్క. మరి కొందరికేమో చేపలు శాకాహారం! అన్నిటికన్నా విడ్డూరం, కొందరు వారంలో కొన్ని రోజులు శాకాహారులు ఇంకొన్ని రోజులు మాంసాహారులు!! ఇన్ని వెరైటీలేమిటి అమిగో?’.
 
ఆ తేడాలన్నీ అతనికి వివరంగా చెప్పేసరికి తాతలు దిగొచ్చారు. చాలా క్యూరియాసిటీ ఉన్న మనిషి మరి. ఎలాగోలా అతన్ని వదిలించుకున్నాక నాకూ అనిపించింది, ‘నచ్చింది – నచ్చలేదు ఈ రెండు కారణాలు చాలవా మాంసం తినటానికీ తినకపోవటానికీ? దేవుళ్లు, పాపం, పుణ్యం, వ్రతాలు, మొక్కులు, మెట్ట వేదాంతం ఇవన్నీ అవసరమా?’ అని.

                                     * * * *

నా స్నేహితుడొకడున్నాడు. అసలు పేరు రాజు. ఇక్కడ తెల్లోళ్లు అదేదో మెక్సికన్ పేరనుకుని బహు మర్యాదగా రాహు అని పిలుస్తారతన్ని (San Jose ని శాన్ హోసే అని పలికినట్లు). రాహుకి చికెన్ కర్రీ అంటే ప్రాణం. మరొక స్నేహితుడున్నాడు – పేరు వేదాంతి అనుకుందాం. ఇతనో కరడుగట్టిన శాకాహారి. తను తినకపోవటమే కాక, మాంసాహారులతో వాదులాటేసుకుని అది ఎందుకు తప్పో, ఎంత పాపమో వగైరా విషయాలమీద గంటలకొద్దీ ట్యూషన్ చెబుతాడు. ఆ దెబ్బకి అతని బాధితులు పూర్తిగా మానేయకున్నా కొద్దిరోజుల పాటన్నా మాంసాహారం జోలికెళ్లటానికి జంకుతారు.

ఓ సందర్భంలో వీళ్లిద్దరూ మా ఇంట్లో కలుసుకున్నారు. అప్పటిదాకా వాళ్లు నాకు విడివిడిగా స్నేహితులే కానీ ఒకరికి ఒకరు తెలియదు. పరిచయాలు, కుశల ప్రశ్నలు, పిచ్చాపాటీ అనంతరం భోజన కార్యక్రమం మొదలయింది. రాహు దగ్గర్లో ఉన్న హైదరాబాదీ బిరియానీ హౌస్ నుండి తనకోసమే ప్రత్యేకంగా తెప్పించిన కోడి బిర్యానీ ఇష్టంగా ఆరగిస్తున్నాడు. అతని కళ్లు అరమోడ్పులై ఉన్నాయి. ఆ తన్మయత్వం చూసిన వేదాంతికి అలవాటుగా చిర్రెత్తింది. వెంటనే తరగతి మొదలయింది.

‘అంతగా ఏముందండీ అందులో? అంత ఇష్టంగా తింటున్నారు!’, నవ్వు ముఖంతో క్వొశ్నించాడు వేదాంతి.

తిండి మధ్యలో తననెవరన్నా కదిలిస్తే రాహుకి పట్టరాని కోపం వస్తుంది. కానీ వేదాంతి అతనికి కొత్తవాడు కావటం వల్ల కోపాన్ని దాచుకుని బెనర్జీలా భావరహితమైన ముఖంతో బదులిచ్చాడు, ‘తిని చూడండి సార్. మీకే తెలుస్తుంది’.

సంవాదం మొదలయింది. నేను సరదాగా చోద్యం చూస్తున్నాను. వాదనలో ఇద్దరూ ఘటికులే కావటంతో ఎవరూ తగ్గటం లేదు. కాసేపయ్యాక వేదాంతి తన తూణీరంలోనుండి ఓ అస్త్రం తీసి వదిలాడు, ‘అసలు .. మాంసాహారం తినాల్సింది పులులు, సింహాల్లాంటి కౄర జంతువులండీ. మనుషులు తినటమేంటి? మనకీ జంతువులకీ తేడా లేదా?’.

ఈ బాణం అల్లాటప్పా వాళ్లకయితే లోతుగా దిగేదే కానీ రాహు అల్లాటప్పావాడు కాదు. అతి సులువుగా తిప్పి కొట్టాడు దాన్ని.

‘గేదెల్లా గడ్డి తిన్నా జంతువుల కిందనే లెక్క కద సార్. ఐనా, పులులు, సింహాల్లా మనక్కూడా 3-డి విజన్ ఉంది వేటాడి తినటానికే కానీ గడ్డి కోసుకు తినటానిక్కాదు’.

వేదాంతికి ఇది ఊహించని బదులు. సైన్సు పాఠం వినాల్సొస్తుందనుకోలేదతను. వెంటనే రూటు మార్చాడు. ‘అది హలాల్ చేసిన కోడేనా?’ నాకేసి చూస్తూ అడిగాడు.

‘ఆ హోటల్లో వంటవాడు పాకిస్తానీ. అది హలాల్ ఫుడ్డే అయ్యుండొచ్చు’, అయోమయంగా చూస్తూ చెప్పాన్నేను. ఈ హలాల్ డైవర్షన్ ఎందుకో అర్ధం కాలేదు నాకు. రాహు మాత్రం ఇదేం పట్టనట్లు చికెన్ అంతు చూసే పన్లో బిజీగా ఉన్నాడు.

‘హలాల్ చేసేటప్పుడు ముస్లిములు చదివే మంత్రాలకి అర్ధమేంటో తెలుసా?’ వేదాంతి రాహుకేసి చూస్తూ అడిగాడు.

‘ఊఁహు’, ఏదైతే నాకేంటి అన్నట్లు చూస్తూ బదులిచ్చాడు రాహు. అతని ధ్యాసంతా చేతిలోని చికెన్ ముక్క మీదే. ఇంతలో మోకాల్లో బల్బు వెలిగింది నాకు. పిచ్చాపాటి సందర్భంగా తనకి కర్మసిద్ధాంతమ్మీద నమ్మకమెక్కువ అని చెప్పాడు రాహు. అట్నుండి నరుక్కొచ్చే ప్రయత్నంలో ఉన్నట్లున్నాడు వేదాంతి.

‘ఈ జన్మలో నా ఆకలి తీర్చుకోటానికి నిన్ను తింటున్నాను. దీనికి బదులుగా వచ్చే జన్మలో నువ్వు నన్ను తిందువుగాని అని ఆ జంతువుతో చెప్పటమే హలాల్ జపం పరమార్ధం.

‘ఓహో. అయితే నేను వచ్చే జన్మలో కోడిగా పుడతాను, ఈ కోడి అప్పుడు మనిషిగా పుట్టి నా మీద ప్రతీకారం తీర్చుకుంటుందన్నమాట’.

‘అంతేకదా మరి’.

‘కానీ నేను ముస్లింని కాదుగా. ఈ మంత్రం నాకు చెల్లదు’, కులాసాగా చెప్పాడు రాహు ఆఖరి ముక్క అందుకుంటూ.

‘హిందువుల కర్మ సిద్ధాంతమూ అలాంటిదే. ఈ జన్మలో మీరు చేసే పాపాలకి వచ్చే జన్మలో తప్పకుండా శిక్ష పడుతుంది’.

వేదాంతి ఎంతకీ వదలకపోయేసరికి రాహుకి అరికాలి మంట నెత్తికెక్కింది. ఐనా అతి కష్టమ్మీద నిగ్రహించుకుని చెప్పాడు చివరి ముక్కని నోట్లో పెట్టుకుంటూ, ‘చూడండి సార్. ఇప్పుడే నా పూర్వ జన్మ గుర్తుకొచ్చింది. అప్పుడు నేను కోడిని, ఇదేమో మనిషి. ఆ జన్మలో ఇది నన్ను తినేసింది. అందుకే ఇప్పుడు రివెంజ్ తీర్చుకుంటున్నాను’. చెప్పటం పూర్తయ్యాక వేదాంతికేసి కోరగా చూస్తూ ముక్కని కసిగా నమిలాడు.

అప్పటికీ వేదాంతి పట్టు వదల్లేదు. ‘ఎవరో ఒకరు ఈ పగలు, పునర్జన్మలు, ప్రతీకారాల సైకిల్ బ్రేక్ చెయ్యాలి కదండీ. అందుకే మీరు మాంసాహారం మానెయ్యటం మంచిది’.

రాహు నుండి మళ్లీ ఠపీమని ఆన్సరొచ్చింది. ‘నా పూర్తి పేరు త్యాగరాజు. పేరుకు తగ్గట్లే నేను చాలా నిస్వార్ధపరుడ్ని సార్. సైకిల్ బ్రేక్ చేసే అవకాశం ఈ కోడికే ఇస్తున్నా’.

వేదాంతి దగ్గర బాణాలయిపోయాయి. రాహు ప్లేట్లో కోడి ముక్కలూ అయిపోయాయి. దాంతో చర్చ మరో విషయమ్మీదకి మళ్లింది.